Dag 20: zaterdag in Sapa

Om vier uur die middag zouden we klaar moeten staan voor de bus terug naar Hanoi. Dus we hadden nog ruim de tijd om van Sapa te genieten. Wat was het jammer dat het nog steeds zo regenachtig was. In de straten rond het centrum was het nog rustig. Het waren vooral de levensmiddelenzaken die in bedrijf waren en de mensen die al weer hard bezig waren om later op de dag te kunnen voorzien in de eet behoeften. het viel ons op hoeveel er gegrild wordt.

De traditionele kleding van de mannen oogt eenvoudig. Overigens hebben we deze niet veel gezien.

We zijn nog een stukje aan een andere kant van het centrum afgedaald, maar het miezeren ging over in echte regen en het leverde geen ander beeld dan gisteren op. De weelderige en gevarieerde vegetatie zal op zonniger momenten ongetwijfeld vrolijke vlinders en insecten aantrekken, maar nu was alles nogal troosteloos. Op gegeven moment zijn we op onze schreden teruggekeerd en een koffietent langs de helling ingedoken voor een onvervalst heerlijk Vietnamees bakkie troost.

Op en rond het kerkplein was het inmiddels drukker geworden. Deze gemoedelijke dames wilden wel op de foto en als tegenprestatie hebben we wat polsbandjes bij hen gekocht en een kleine snuisterij bij een van de kinderen. Daarbij bleek een van die lieflijke meisjes een gehaaide verkoopster, die voor haar zelf en haar moeder in de paar Engelse woorden die ze zich had eigen gemaakt, de prijs duidelijk maakte en daarbij weinig ruimte tot onderhandelen overliet. De dame die zich gisterenavond bij ons terras had aangediend had ons blijkbaar in de gaten gekregen en hielp ons er dringend aan herinneren dat wij haar beloofd hadden bij haar te zullen kopen. Een ietwat aangepaste versie van de werkelijkheid, maar ook bij haar hebben we een kleinigheidje gekocht om ervan af te zijn.
Van onze gids hebben we tijdens de wandeling begrepen dat de bergvolkeren het moeilijk hebben. Het is dus alleszins begrijpelijk dat ze proberen hun beurs aan te vullen met inkomsten van de toeristen. Maar de manier waarop en vooral de manier waarop de kinderen daarbij werden ingezet, vonden we niet niet alleen voor ons zelf niet zo prettig, maar vooral voor de mensen zelf moet dit behoorlijk vernederend zijn. Voor de kinderen kan dit niet goed zijn.
Pas later bij het grote meer kwamen we een groot publicatiebord van de overheid met een "gedragscode voor bezoekers". Vreemd, alleen daar. En wat heeft de overheid zelf deze mensen te bieden?

Versierde Dao hoofdtooi en de prachtige outfit met heel veel zilveren opsmuk van de Hmong dames. Die trouwens enige tijd behoorlijk close benaderd werden door de mannen uit een groepje Aziatische toeristen. Iedere keer dat de vrouwen een stapje achteruit deden, kwam de man weer dichterbij, betastten evenals hun vrouwen de kleding. De Hmong vrouw was er behoorlijk verlegen mee, maar bleef vriendelijk. Wat moet je je allemaal laten welgevallen?!
Het jongetje onder ging gebukt onder de last van het kind op de rug, met wie hij de hele tijd rondzeulde. Het meisje naast hem hebben we ook even geobserveerd. Een kind met zo'n droevige uitstraling, geen licht in haar ogen, dat het hart me in de schoenen zonk.

De markt naast ons hotel.

Op weg naar de andere kant van de stad zagen we de mannen met hun vogelkooitjes. Welk van de beestjes zou het mooiste zingen vandaag? Wie gaat er met de winst naar huis? Serieuze business!

Een meer en een fraai aangelegd stadspark en warempel: het was droog geworden en het leek wel of de zon begon door te breken!

De boulevard en het stadsdeel aan de overzijde van het meer is levendig met veel winkels en horeca gelegenheden. Ook een grote, nieuwe markthal hebben we gevonden. In de hal zelf was het minder levendig, maar de versmarkt buiten de hal werd redelijk bezocht door de locals.

Gefrituurde snack. Geen idee wat het precies was, maar lekker! Ieder deel van het land heeft weer zijn eigen specialiteiten.

Jonge Hmong vrouwen hebben nieuwe toeristen gevonden, die er echter flink de pas in zetten.
Wij echter ontwaarden een tent met suikerriet en ja: Nuoc Mia! Voor de mevrouw op de foto onder werden de stengels geschild en in stukken gehakt, voor ons werd een heerlijk sapje geperst.

Met oud papier valt altijd nog wat te verdienen.

Kastanjes.

We hadden niet durven hopen dat we in Sapa de zon nog zouden mogen meemaken, maar terwijl we onze laatste uurtjes doorbrachten, konden we beleven hoe mooi het gebergte en de rijstvelden zijn in het zonlicht. Wat een kleur en diepte geeft dat!

Op het plein waren een broer en zusje heel lief met elkaar aan het spelen en het was goed te zien hoe kinderen in Sapa ook gelukkig kunnen zijn. Zo konden wij met een iets lichter gemoed afscheid nemen van Sapa, toen we om vier uur met de transitbus van Handspan bij ons hotel werden afgehaald.

De begrafenisceremonie naast ons hotel kon daar geen afbreuk meer aan doen.

Voor de deur van het Golden Rice Hotel werden we vroeg in de avond afgezet, wat een gemak! Het voordeel van deze terugkeer was dat we een deel van onze reisbagage hier hadden kunnen achterlaten, zodat we maar één tas mee naar Sapa hadden behoeven te nemen. We waren nu ook in de omgeving bekend en vonden gemakkelijk een eettentje in de buurt. De volgende ochtend zouden we om acht uur worden opgehaald door onze gids P.

                                                                         Morgen gaan we naar Mai Chau >