Dag 17: ochtend in Hanoi: Mausoleum en Ho Chi Minh complex, Eenzuilige Pagode, Etnografisch Museum en Lacquer Workshop

Voor vandaag stond een stadstour door Hanoi op het programma. Ons eerste uitje betrof het Mausoleum van Ho Chi Minh. Achteraan de wachtrij voor het  mausoleum liet onze gids ons achter. Hij zou op onze camera's passen, want die zijn niet toegestaan. Wij vermaakten ons even met een paar Chinezen, die zich zeer geamuseerd toonden over onze lichaamslengte, en we hadden tijd genoeg voor een paar sluikse foto's met de telefoon. Gids P. was optimistisch over de wachttijd, omdat woensdag niet zo'n druk bezochte dag door scholen is. Maar toen wij na een minuut of twintig eenmaal op het hoekje (rechtsonder op de foto) waren ....

.... en keer op keer allerlei schoolgroepen op het plein onze rij zagen passeren, werd het ons zwaar te moede.
Alles wordt hier strak en streng geregeld; iedereen moet zich rustig houden en zich netjes in het gelid opstellen, zowel de schoolgroepen als onze rij bezoekers. Wie zich daar niet strikt aan houdt wordt streng terecht gewezen door de ordedienst.
Gelukkig was het bewolkt en niet zo warm, want het duurde nog wel even!

Toen we tot dichterbij het Mausoleum waren gevorderd, ontdekten we een oorzaak van het langdurig wachten: herhaaldelijk vond er een ceremonie van kransplaatsing plaats. Onze gids vertelde later dat het groepen zijn, zoals bijvoorbeeld scholen,  die een krans aanbieden die volgens een vast protocol wordt geplaatst naast de ingang voordat het betreffende gezelschap naar binnen gaat. Bovendien hebben we gezien hoe er nog een officieel bezoek van een buitenlandse delegatie tussendoor kwam.
Eenmaal binnen ging het echter snel en nog meer gedisciplineerd: handen langs het lichaam, mond houden, doorlopen en niet stilstaan. Zo konden we een korte blik werpen op de glazen sarcofaag en het daarin opgebaarde lichaam van Ho Chi Minh.
De grap is wel dat je na een klein uur wachten, binnen luttele minuten het doel van de komst al weer achter de rug hebt. Het heeft niets met gevoel van humor te maken dat Ho Chi Minh niet opgebaard en wel gecremeerd wilde worden en dat het zelfs niet 100% zeker is dat het het lichaam van Ho is, dat we gepasseerd waren. Het was een aparte ervaring van weer een ander aspect van de mores in de communistische samenleving, maar we zouden het niet weer over doen.

We stonden weer op het Ba Dinhplein, waar P. ons opwachtte.
Aan de andere kant van het enorme plein, tegenover het mausoleum staat de nieuwe Nationale Vergadering. Op het vroegere plein Place Puginie heeft Ho Chi Minh op 2 september 1945 ten overstaan van een half miljoen mensen de Vietnamese Onafhankelijkheid uitgeroepen. Ieder jaar worden op die dag parades gehouden op het Ba Dinhplein

Alle kinderen, vooral de hele jonkies, zijn ook vast blij wanneer het wachten achter de rug is en dan is het natuurlijk tijd voor foto's! En waar kan dat beter dan op deze historische plek?!

Net als wij liep een klas oudere schoolkinderen, enthousiast naar ons zwaaiend, langs de achterkant van het mausoleum naar het park waar we het woonhuis van Ho Chi Minh gingen bezoeken. Daar konden we eerst het fraaie Presidentiële Paleis bewonderen, dat tegenwoordig wordt gebruikt voor officiële ontvangsten. Het is niet voor publiek toegankelijk.

Ho Chi Minh heeft nooit in de koloniale residentie gewoond, maar vestigde zich in 1954 in enkele bijgebouwen totdat hij in 1958 de speciaal voor hem gebouwde paalwoning betrok. Naast het huis is een bunker die als vergaderruimte en schuilplaats diende ten tijde van Amerikaanse bombardementen.

 

 

En voor wie er nog iets van mee naar huis wil nemen zijn er de souvenirshops. De schoolreisjes hielden het bij limonade en ijsjes en wij bij de foto's. Opnieuw waren kinderen weer zo enthousiast en wilden zo graag op de foto, dat ik die gelegenheid niet voorbij kon laten gaan. Het was dolle pret, ze kropen bijna in mijn lens!

Vervolgens liepen we door naar de Eenzuilige Pagode. Het is een houten tempeltje op één stenen (betonnen) zuil. Het symboliseert de stengel en de lotusbloem die oprijst uit het water. Het is een kleine, maar wel iconische pagode in Hanoi en dat komt vooral door de bijzondere geschiedenis. De kinderloze koning Ly Thai Tong droomde van de godin van de Barmhartigheid, die staande op een lotusbloem, hem een jongetje aanreikte. En inderdaad beviel een boerenvrouw kort daarna van zijn zoon. Uit dank liet de koning een pagode in de vorm van een lotusbloem bouwen.

Het origineel uit 1049 schijnt groter en mooier te zijn geweest, maar is meerdere malen verwoest, het laatst door de Fransen in 1954. De betonnen zuil en ook de toegangstrap van de huidige versie lijken mij nogal buitenmaats vergeleken met het bescheiden houten heiligdom.
Op het altaar staat een verguld beeld van Quan Am, de godin van Barmhartigheid. De pagode wordt druk bezocht, niet alleen door toeristen en voor een mooie foto, maar ook door mensen die komen bidden voor vruchtbaarheid en gezondheid.
Vlakbij de Eenzuilige Pagode staat de Pagode van het Langdurige Geluk, Chua Dien Huu.
De naastgelegen tempel was niet groot, maar bood aan het oog wel een overdaad aan goud en rood.

 

 

Onze chauffeur pikte ons buiten het complex weer op en we reden een stuk naar het oosten voor het Ethnographic Museum. Het is een modern museum dat eind 20e eeuw tot stand is gekomen en met de collectie inzicht wil geven in de diversiteit van de Vietnamese bevolking, de cultuur en leefgewoonten van de 54 volken - de Viet en 53 minderheidsgroepen - die in Vietnam wonen. Een groot tableau met foto's en beschrijvingen van alle etnische groepen is een goede start voor een rondgang in het museum.

Interieur voorbeeld van een traditionele paalwoning van de Thai

We kwamen daar om iets te leren van de minderheden in het noorden, omdat we vanuit Hanoi naar Sapa zouden en gaan en later naar de Mai Chauvallei. Het was zeker interessant, maar een half uur tijd was daarvoor niet echt voldoende. Het volgende bezoek stond evenwel al weer op het programma en wel aan de Thu Huong Lacquer Shop. 

In veel Vietnamese dorpen/regio's heeft men zich in de loop der tijden gespecialiseerd in bepaalde handwerken en ambachten voor de vervaardiging van bijvoorbeeld keramiek, bamboe producten en borduurwerk. In het Etnografisch Museum hadden we daarvan iets gezien. Lakwerk behoort ook tot die traditionele handwerken.

Lacquer workshop : decoratiewerk met fragmenten van eierschaal

Lacquer workshop : parelmoer decoraties

Het vervaardigen van lakwerk zoals dat in een van de dorpen plaatsvindt, wordt gedemonstreerd in de Thu Huong Lacquer workshop. Onze gastvrouw gaf eerst een algemene toelichting op het procédé van het aanbrengen van meerdere laklagen, waarbij steeds opnieuw een laklaag op een (kunst)werk wordt aangebracht en na uitharden wordt geschuurd en gepolijst voor de volgende laklaag.
Het wordt toegepast zowel op (wand)decoratie als op allerhande gebruiksvoorwerpen zoals vazen (geheel watervast), doosjes, schalen, wijnfleshouders etc.
Er zijn drie vormen van decoraties: met miniscule deeltjes van eierschalen, met stukjes parelmoer en met verfschilderingen. Een combinatie van de verschillende technieken is ook mogelijk. Hoe complexer het werk, hoe meer tijd er nodig is voor decoratie en lakwerk. Werken met samengestelde technieken kunnen zo 3 maanden tijd in beslag nemen.
De ondergrond kan hout (bijv. wanddecoratiepaneeltjes) zijn of bamboe (bijv. voor vazen en schalen).
Naast de werkruimte is een grote showroom/winkel en men hoopt natuurlijk dat je daar iets koopt. Er is een ruime keuze uit - niet goedkoop, maar wel - kwalitatief mooi lakwerk.
Wij hebben aan die verwachtingen voldaan en onszelf blij gemaakt door een sierlijke eierschaalvaas en enkele doosjes te kopen.

Onze chauffeur stond gelukkig nagenoeg voor de deur toen we de winkel uitkwamen: het regende inmiddels pijpenstelen! We reden naar ons volgende doel: de Tempel van de Literatuur.
Maar voordat we daarnaar toe gingen, bracht onze gids ons naar een aanpalend restaurant voor onze lunch. KOTO (Know One Teach One) is een restaurantproject om kansarme jongeren op te leiden in de hospitality sector. Een sympathiek restaurant met een mix van westers en lokale gerechten; wij hebben van een lekker Vietnamees menu genoten.

                                         Ga met ons mee naar Van Mieu, de Tempel van de Literatuur >>