Phu Quoc heeft meer te bieden dan de mooie tuin en het heerlijke strandje van ons resort: peperplantages en fabrieken van de - naar zeggen - beste vissaus van Vietnam, de stad Duong Dong met zijn haven en markt, een lange kust met mooie palmenstranden aan de azuurblauwe zee, kleine vissersdorpjes en een nogal ontoegankelijke jungle en bergachtig binnenland. En de Coconut Tree Prison, een meer dan verschrikkelijk oord voor Vietnamese gevangenen in de laatste oorlog, nu museum. Hoewel het ons allemaal de moeite waard leek, hebben we veel niet gezien, omdat we ook gewoon lekker wilden relaxen.Een scooter huren is de beste manier om op eigen gelegenheid en voor weinig geld op pad te gaan. Het is ook leuk - en op het eiland niet meteen levensbedreigend - om zelf eens aan het Vietnamese verkeer deel te nemen, hoewel ik het in het begin nog wel eng vond op drukke plaatsen als kruispunten.
Ons reisdoel van vandaag was het vissersdorpje Ham Ninh aan de andere kant van het eiland. Daarvoor moesten we door Duong Dong rijden en omdat wij nu eenmaal totaal geen aanknopingspunten in de Vietnamese taal vinden, is het lastig om plaats- en straatnamen te onthouden en de weg te vinden in de drukte van de stad. Maar het lukte.
En eenmaal voorbij Duong Dong ging het gemakkelijk. Er zijn ook niet zoveel wegen om verkeerd te rijden!
In Ham Ninh vonden we een parkeerplaatsje waar we de motorbike onder toezicht konden achterlaten. Het dochtertje van de bewaker nam ons aandachtig en welwillend op.
Ham Ninh is een heel oud vissersdorpje, waar het moderne leven langzaam maar zeker zijn intrede doet. Op dat moment rond het middaguur waren we bijna de enige toeristen, maar de grote, nu verlaten restaurants aan de kade achter de markt, doen busladingen bezoekers vermoeden. Ook hier is het toerisme de laatste jaren flink toegenomen en inmiddels een belangrijke bron van inkomsten. Zee-souvenirs hebben een plekje gevonden op de markt; de steigers en traditionele woningen op palen en bamboe maken plaats voor beton en het dorp laat veel nieuwbouw zien. Het water in de baai is ondiep en er steekt een lange betonnen steiger de zee in. Maar de vele houten vissersbootjes, de paalhuisjes in het water en de fuiken tonen aan dat er nog veel op de oude vertrouwde manier gebeurt in Ham Ninh.
De man met de motorbike rechtsboven, kiepert zijn vangst in de gereedstaande korf, waarna deze gewogen wordt. Klaar voor de verkoop. Hoe vers wil je het hebben? Tot de specialiteiten van Ham Ninh behoren krab en zeekomkommer en ook een bepaald soort paddenstoel. Nergens schijnt de krab zo lekker (en goedkoop) te zijn als die van Ham Ninh!
Maar gedroogd kan ook. Bij een ander stalletje was goed te zien hoe die mooie bergen garnalen en stapeltjes vis gerealiseerd worden.
Hier komt een riviertje in zee uit. Vanaf de brug hadden we een mooi zicht op de achterzijde van de paalwoningen en ook op de onvermijdelijke rotzooi die in het water wordt gedumpt. Op de brug liggen noten te drogen.
Oude en nieuwe woonhuizen.
Markten vind ik altijd en overal de moeite waard om rond te neuzen en sfeer te snuiven. Op markten kun je zien wat er in de omgeving geproduceerd, verbouwd, geteeld en gegeten wordt. Op de markten in Vietnam laten we de camera zeker niet thuis, zo kleurrijk, fotogeniek en boeiend.
Pitaya: Roze Drakenfruit. Wij troffen dit fruit dagelijks bij het ontbijtbuffet aan, maar wij vinden het uiterlijk van deze vruchten spectaculairder dan de smaak van het witte vruchtvlees met de kleine zwarte pitjes.
Peperkorrels: een van de speciale producten van Phu Quoc.
Een winkel als deze met zoveel (gedroogde) soorten paddenstoelen en wortels (ginseng misschien en wat nog meer?) heb ik echt alleen in Ham Ninh aangetroffen.
Ook zeepaardjes zijn echt iets van Ham Ninh. Zeg maar hoe je ze hebben wilt: levend of gedroogd?
De restaurantjes lagen er fris en uitnodigend bij in het zeewindje. Hier was het levendiger dan in het dorp. De vis wordt langszij vers gehouden in het water en deze mensen zochten iets uit voor hun lunch. Verser kun je de vis en zeevruchten niet krijgen.
Aan het eind van de pier lagen verschillende vissersboten in felle en frisse kleuren. Een passend kleurenpalet in groen en blauw bij het turquoise water van de zee. Ik word helemaal blij van zulke kleuren! Het harde licht van het middaguur werd ietwat gedempt door enige bewolking en kan me in dit landschap niet storen.
Op de kop van de pier stond een meisje te vissen en er lag een tapijt aan garnalen te drogen.
Boven de bergketen, die Ham Ninh omgeeft, hingen lage dikke wolken. Het was fantastisch weer! De stranden zijn breed bij eb, maar bij het dorp wel vervuild. Voor zwemmen is het beter een stukje verderop te lopen.
Wij hebben een lichte lunch genoten met o.a. deze mooie zeeschelpen, gekookt met lemongrass. De vissaus van Phu Quoc ontbrak daarbij niet! Heerlijk.
Met de klant wordt de vis uitgezocht en gewogen. Dan volgt het schoonmaken en bereiden achter op het ponton. Voor het koken en bakken of grillen zijn eenvoudige kooktoestellen. Voor de lichamelijke lenigheid en het uithoudingsvermogen van de Vietnamezen heb ik allang mijn pet afgenomen.
De zee bij Ham Ninh is vol zeewieren en kijk wat er allemaal voor het oprapen ligt. Verderop stond een man tot zijn middel in het water om handel te verzamelen. Gedroogde zeesterren en fraaie schelpen zijn mooie souvenirs. Met de reis die wij nog voor de boeg hadden, hebben wij echter alle heerlijke vissausen en aantrekkelijke souvenirs op het eiland ongemoeid gelaten. Niet handig om van alles mee te sjouwen.
Suikerrietsap! In Maleisië hadden we daarmee kennisgemaakt. Heerlijk fris met ijs. In Vietnam heet dat Nuoc Mia en we gingen er eens even lekker voor zitten. En wat een mooie en lieve mensen zijn hier toch. Terwijl zij de stugge suikerrietstengels door de machine perste, hield haar man zich bezig met het 1 jarige zoontje dat lief op het terrasje zat te spelen.
Ook ik had op de scooter een hoedje onder de helm op tegen de zon. Very charming, helaas geen foto's! Eenmaal terug merkte ik dat mijn voorhoofd desondanks verbrand was, door het omhoog wapperen van de hoedenrand. Deze dames pakken zich evenals vele anderen in Vietnam volledig in tegen de zon. Voor ongetrouwde vrouwen met name is een blanke huid het schoonheidsideaal.
Overigens heb ik achterop de scooter pas goed gemerkt hoe vervuild de lucht was. En dat terwijl we ons op een fris eiland bevonden en niet op het veel dichter bevolkte en drukkere vasteland. Maar ook de wegen rondom Duong Dong zijn best druk en al die motorbikes produceren smerige uitlaatgassen en fijnstof; die gezichtskapjes zijn echt geen overbodige luxe of aanstellerij als je je hierin dagelijks begeeft.
Er zijn natuurlijk ook andere manieren om je tegen de zon te beschermen.
Het was tegen half drie toen we het dorp achter ons lieten. Onderweg, niet ver van Ham Ninh, is een site met een bekende waterval. Deze hebben we gelaten voor wat het was, omdat we gehoord hadden dat de waterval droog stond. Het riviertje in het dorp bracht inderdaad ook nog maar weinig water naar de zee. Eind april begint het regenseizoen.
Geuren en kleuren op de markt van Duong Dong >
Geen opmerkingen:
Een reactie posten