In onze stadswandeling hadden we verschillende interessante bezienswaardigheden opgenomen.
Via de Dong Khoi kwamen we op het plein waar de Basiliek van Notre Dame en het Hoofdpostkantoor de herinnering aan het Franse verleden levend houden. De ANWB reisgids vermeldt 1877-1880 als bouwperiode van de kerk, de twee torenspitsen zijn pas rond de eeuwwisseling toegevoegd. Aardig weetje: de bakstenen voor de kathedraal zijn speciaal vanuit Marseille aangevoerd. Toen wij hier rond 11.30 uur aankwamen was de kathedraal gesloten. Wel jammer, want ik was best nieuwsgierig naar het interieur van een katholieke basiliek in Vietnam. Welke verschillen zouden er zijn met de kerken zoals wij die van Europa kennen?
Gelukkig was het oude hoofdpostkantoor Hôtel des Postes (Buu Dien) wel geopend. Het is tegenwoordig vooral een toeristische attractie, waar je goed voor souvenirs en snuisterijen terecht kunt, maar het is ook nog steeds als postkantoor in gebruik. Voor het ouderwets versturen van een ansichtkaart kun je hier nog altijd postzegels kopen. Veel mensen gaan misschien alleen maar naar binnen om even van de koelte van de hal te genieten.
Zowel de mooie gevel als het interieur zijn een bezichtiging waard. Het geel, wit en groen van buiten zie je binnen terug. Architecten Alfred Foulhoux en Auguste Henri Vildieu. Gebouwd tussen 1886 en 1891, neoclassicistische stijl. De pilaren en bogen zijn van gietijzer en komen uit het atelier van Gustave Eiffel.
Het portret van Ho Chi Minh domineert de ruimte en het mag duidelijk zijn dat dit van later datum is.
Ik las ergens dat de klok van Parijs stil staat op de tijd dat de Fransen Vietnam verlieten.
Bij de onderste rij vensters zijn omlijste messing borden met de namen van grote denkers en uitvinders als Descartes, Benjamin Franklin, Ampère, Chappe e.a.
Het mini-parkje voor het postkantoor bleek een fijn pauzeplekje. Een bankje in de schaduw, een licht windje en genoeg te zien.
Van hier was het maar een klein stukje lopen naar het Herenigingspaleis. Niet alleen het gebouw zelf, maar ook de achterliggende geschiedenis is interessant.
Tegen de tijd dat de Fransen rond 1868 heel Vietnam hadden gekoloniseerd, lieten zij op een 12 ha. groot terrein een paleis bouwen voor de Franse gouverneurs van Cochin-China. Later werd het zowel ambtswoning als kantoor voor alle gouverneurs van heel Frans Indochina.
Nadat de Fransen in 1954 door de Vietminh waren verslagen en de deling van Vietnam een feit was, werd het Norodompaleis overgedragen aan de nieuwe president van Zuid-Vietnam Ngo Dinh Diem. Die maakte zich echter dermate impopulair bij zijn onderdanen dat in februari 1962 twee van zijn eigen luchtmachtpiloten het paleis bombardeerden. De president bleef in leven, maar de schade aan het gebouw was zo groot dat Diem opdracht gaf om op dezelfde plek een nieuw paleis te bouwen, nu met een bomvrije kelder. Diem zelf zou dit niet meer in gebruik nemen.
Een couppoging van generaal Duong Van Minh in november 1963, waarbij Diem wel gedood werd, was succesvoller. Op 31 oktober 1966 werd het nieuwe Onafhankelijkheidspaleis geopend. Nguyen Van Thieu zou er als nieuwe president zijn intrek nemen tot zijn vertrek in 1975.
Na terugtrekking van de Amerikanen uit Vietnam (Parijse Akkoorden 1973), kon het Noord-Vietnamese leger met Russische tanks snel oprukken vanuit het noorden. Het slotoffensief werd voorafgegaan door zware bombardementen, Saigon werd bestookt met raketten. In de ochtend van 30 april 1975 ramde een Noord-Vietnamese tank de hekken van de residentie en niet lang daarna wapperde de VC vlag op het dak. Beelden van deze gebeurtenis zijn de hele wereld over gegaan en hiermee is het paleis onlosmakelijk verbonden. Twee tanks staan nog in de tuin vlakbij de entree. Na de eenwording van Vietnam is het paleis omgedoopt in Herenigingspaleis.
Het gebouw ligt middenin het grote, symmetrisch aangelegde park en is een ontwerp van de in Parijs opgeleide Vietnamese architect Ngo Viet Thu. Het is een strak vorm gegeven, open, transparant gebouw, waar het licht van buiten zacht weerkaatst op de witte muren en glanzende vloeren.
Soms wordt het nog gebruikt voor grote ontvangsten. Wanneer dat niet het geval is, is het publiek vrij om zonder of met gids nagenoeg het hele paleis te bezichtigen.
In de bouwstijl en vooral in details als de ramen, de inrichting van de privévertrekken en van de bunker herkende ik veel van de jaren 60. Uitzicht op het park en het cafe vanaf de 1e etage aan de achterzijde :
Op de eerste etage zijn vergaderruimten zoals die van de ministers.De zalen en vertrekken zijn compleet met inrichting nog precies als in de jaren '60 - '70. Voor Vietnamezen is dit een bijzonder monument, voor ons was het vooral een mooi tijdsdocument.
De centrale hal op de eerste etage. Het brede bordes biedt een fraai uitzicht op het park aan de voorzijde en - iets inzoomend - op de drukke parkweg tegenover de entree.
Op de tweede etage bevinden zich verschillende kamers en zalen voor de ontvangst van hoge binnen- en buitenlandse gasten.
 |
| De ontvangstruimte voor ambassadeurs |
In het achterste gedeelte van deze etage bevinden zich de privévertrekken van de president.
Op de derde etage vond het vertier plaats, o.a. in deze fraaie speelkamer. Er is ook een bioscoop.
Van het helicopterdak naar beneden, ondergronds.
De bunker kent twee niveaus en is nog in originele staat met een war room met stafkaarten, communicatie apparatuur zoals telex, radiotransmitters enz. Zeker boeiend en de moeite waard om te zien.
Hoe fascinerend ook, maar na al die oorlogsherinneringen was het heerlijk om weer in de buitenlucht te komen. We vonden mooie vogels in de achtertuin van het park en eekhoorns in de bomen naast de tennisbaan. Maar het terras aan de overkant bood ons na het traditionele welkomst kopje thee, een heerlijk koele lemonjuice en verse kokosmelk (zeer populair hier) - wel verdiend vonden we na ruim 2 uur Herenigingspaleis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten