Rond half zeven geniet ik op de boeg van het vroege ochtendlicht. De boot had de ankers al gelicht en we voeren stilletjes over de rivier. Ontbijt op het voordek, passerende boten; meer scheepswerven en andere ondernemingen naarmate we Can Tho naderden. Can Tho is met meer dan een miljoen inwoners de grootste stad in de Mekong Delta. Can Tho ligt in het hart van de delta aan de Hau Rivier, (één van de zijarmen van de Mekong) en kwam tijdens de Amerikaanse Oorlog dikwijls in het nieuws vanwege de aanvallen van de Vietcong. De stad is als laatste - een dag na Saigon op 1 mei 1975 - gevallen voor het Noordvietnamese leger. Bij toeristen is Can Tho tegenwoordig vooral bekend om de drijvende markten. En deze waren ook het doel van onze tocht.
We voeren onder de tuibrug over de Hau, die Can Tho met Vinh Long verbindt. De bouw van de brug was gepland van september 2004 tot 2008, maar door het instorten van een deel van de brug tijdens de bouw in 2007, waarbij veel mensen omkwamen en gewond raakten, is deze pas in 2010 geopend. Voordien was men afhankelijk van een veerpont, dus de brug is een belangrijke verbinding voor de stad Can Tho.
Voordat we de stad echt bereikten namen we afscheid van de Mekong Eyes en haar bemanning om met een kleine boot over de rivier richting de drijvende markt van Cai Rang te varen. Dat was een half uurtje gaans, waarbij we een mooi zicht hadden op de riverside van Can Tho: de oude paalwoningen en marktjes op en aan het water, daartussen en erachter de moderne skyline.
Voor de restanten van de moderne productiemaatschappij als massa's plastic en vuilnis heeft de overheid nog geen oplossing gevonden. Iedereen gooit alles gewoon ergens neer; in stedelijke gebieden leven de mensen tussen het afval, op markten hebben we meermaals ratten gezien, in de natuur vind je overal plastic en andere rommel.
Van de oude waterwoningen wil de overheid eigenlijk af o.a. vanwege het overstromingsgevaar, maar de bewoners willen niet weg.
Bij de eerste boten van de Cai Rang markt zag ik toeristen op enkele ananasboten en even was ik bang dat dit het beeld van de hele markt zou zijn, een grote toeristenshow. Maar zo erg is het gelukkig nog niet. Hoewel er steeds meer vervoer over de weg gaat en de floating markets niet meer zo groot als vroeger schijnen te zijn, doen deze nog steeds als vanouds dienst. De Cai Rang markt is een groothandelsmarkt, niet voor consumenten. Mensen komen uit de delta en zijn soms dagenlang onderweg om hier hun producten (vnl. fruit en groenten) aan de man de brengen. Ik had de indruk dat de verschillende soorten groenten en fruit wel enigszins gegroepeerd bij elkaar lagen. Ik heb nog nooit zoveel ananassen, pompoenen en meloenen bij elkaar gezien!
Op een stok, in een mast of op een dakje worden samples van de koopwaar geëtaleerd. Je ziet in een oogopslag wat hier verkocht wordt.
Vanwege de handel en het licht voor de foto's is het het best om hier tussen vijf en zeven uur te zijn. Dat hadden we nu eenmaal niet in het door ons gewenste programma kunnen plannen, nu kwamen we rond half negen bij de markt aan en er viel in ieder geval nog genoeg te beleven.
Grote boten (verkopers) liggen min of meer op rij stil, zodat de kleinere boten ertussen door kunnen varen en kunnen aanhaken.
Het is zo leuk om te kijken hoe het er allemaal aan toe gaat. Het is een enorme bedrijvigheid, maar tegelijkertijd ook heel relaxed. Er wordt gewerkt, maar niet gehaast. Er wordt gepraat, gebeld, gerust, een sigaretje gerookt, onderhandeld en afgerekend, gesjouwd, de laatste nieuwtjes ongetwijfeld uitgewisseld. Motoren worden nagekeken. En tussen alles door kriskrassen de kleine boten. Jonge kinderen zien we een enkele keer.
Er wordt geleefd op deze boten. Voorop staat de scooter tussen de handel, achterin is een primitieve keuken en hangt de was te drogen. Kruiden of groenten bij de hand en niet zelden een bloemetje of plant op de voorplecht.
Werken, wachten, rusten. En waar gewerkt en gerust wordt, wordt gegeten. Er zijn drijvende restaurants langs de oever, maar ook op het water worden veel hapjes en drankjes aangeboden.
"Snackbootjes: er varen er heel wat rond die aanhaken om verse koffie, stokjes vlees of vleespot van een comfortje, frisdranken etc. te verkopen. Aan boord van de toeristenboten komen meisjes om snuisterijen te verkopen. Op de site van een reisorganisatie las ik eens dat dat de mogelijkheid biedt om met de lokale bevolking te praten. Maar veelal spreken ze nauwelijks meer Engels dan om over de prijs te onderhandelen en van praatjes kunnen ze niet leven. De snuisterijen zijn niet bijzonder en kun je overal op de wal ook vinden, maar iedereen probeert een graantje mee te pikken.
Voor de meisjes hoop ik dat ze elders meer succes hadden dan op onze boot.
Strakke timing: om 9.00 uur legden we aan bij een kade waar het een komen en gaan van deze rondvaartboten is. Daar namen we afscheid van de Mekong Eyes-genoten die niet naar Phu Quoc zouden gaan. Met onze bagage werden we vlot naar de parkeerplaats gedirigeerd, waar een nieuw reisgezelschap zich formeerde rond een bus en een nieuwe gids. Op weg naar Phu Quoc!
Naar een tropisch eiland: Phu Quoc >
Geen opmerkingen:
Een reactie posten